Pendik escort geceleri, gündüzden çok daha sessiz ve soğuktu. Sokak lambalarının titrek ışıkları, kaldırım taşlarına düşen gölgeleri uzun ve ürkütücü bir şekilde uzatıyordu. Zeynep, henüz yirmi yaşındaydı ama yüzündeki sert seven çizgiler, yaşından çok daha fazlasını anlatıyordu. Çocukluğundan beri hayatın acımasız olduğunu öğrenmişti; evdeki şiddet, yokluk ve ilgisizlik. On yedi yaşında evden kaçtığında, cebinde yalnızca birkaç kuruş ve büyük bir korku vardı. O günden sonra Pendik escort sokakları, onun hem düşmanı hem de sığınağı olmuştu.
Gündüzleri kafe ve restoranlarda çalışıyor, akşamları ise hayatta kalabilmek için istemediği yollara başvuruyordu. Ama Zeynep’in içinde bacak omuza hâlâ umut vardı. Her gün sahile yürüyüp denizin karanlık dalgalarını izlerken, kendine fısıldadığı cümle vardı: “Bir gün hayatımı yeniden kuracağım.”
O gece, rüzgâr daha küvette veren sert esiyordu. Zeynep, sahil boyunca yürürken cebindeki küçük defteri çıkardı. Defter, yıllardır sakladığı acılarının ve umutlarının tanığıydı. Bir sayfayı açtı ve kendi yazdığı cümleyi okudu:
“Bir gün özgür olacağım. Kendi ayaklarım üzerinde duracağım.”
Tam o sırada sahilde orta yaşlı, gözleri sıcak bir kadın belirdi.
— “Merhaba, yalnız mısın?” dedi kadın.
Zeynep irkildi; insanlara güvenmek onun için her zaman zordu.
— “Teşekkür ederim, ama iyiyim,” dedi kısa bir nefesle.
Bir yanıt yazın