Pendik escort geceleri her zaman sessizdi. Denizden gelen rüzgâr sokak aralarına doluyor, kaldırım taşlarına hafif bir tuz kokusu bırakıyordu. Zeynep, ince montunun yakasını sımsıkı kapattı, elleri üşümüştü. Henüz yirmi yaşındaydı, ama gözlerindeki yorgunluk yılların yükünü taşıyordu. Her adımı kararlı görünse de, içindeki çaresizlik her köşede yankılanıyordu.
Zeynep, Pendik vip escort kenar mahallelerinden birinde büyümüştü. Babası yıllar önce evi terk etmiş, annesi ise temizlik işlerinde çalışarak onu ayakta tutmaya çalışmıştı. Çocukluğu zorluklarla geçmiş, hayatın acımasız yüzünü çok erken tanımıştı. Annesi hastalanınca, evin tüm sorumluluğu Zeynep’in omuzlarına bindi.
Okulu bırakmak zorunda kaldı. Önce bir kafede garson olarak çalıştı, sonra markette olgun kasaya geçti. Ama aldığı para ne kira ne de annesinin ilaç masraflarına yetiyordu. Borçlar birikiyor, gelecek her geçen gün daha karanlık görünüyordu.
Bir gece sahilde otururken, yanına yaşlı bir kadın geldi. “Bazı yollar insanı istemediği yerlere sürükler,” dedi. “Ama hayatta kalmak için bazen cimcif mecburiyetleri kabul etmek gerekir.”
O söz, Zeynep’in zihninde yankılandı. Günlerce düşündü ve sonunda karanlık bir seçimi kabul etti. Pendik escort arka sokakları artık onun ikinci eviydi.
İlk başlarda her yabancı bakış canını yakıyordu. İnsanların küçümseyici gözleri, utancını derinleştiriyordu. Ama zamanla duygularını saklamayı, gözyaşlarını içerde tutmayı öğrendi. Sabahları eve dönerken aynaya bakamıyordu; çünkü aynadaki yüz, tanımadığı bir kadının yüzüydü. Her sabah sessizce fısıldıyordu: “Bu ben değilim…”
Bir yanıt yazın