Ümraniye escort dar sokakları gece olunca daha da karanlık görünürdü. Yağmur yeni durmuş, kaldırımlar ıslak ve kaygılıydı. Yirmi bir yaşındaki İlayda, başını önüne eğmiş, ellerini cebine sokarak ağır adımlarla yürüyordu. Soğuk, tenine değil ruhuna işlemişti. Her adımda, hayatın yükünü omuzlarında hissediyordu.
İlayda’nın çocukluğu Anadolu’da geçmişti. Babası uzun yıllar önce kaybolmuş, annesi hastaydı. Küçük yaşta İstanbul’a taşınmak zorunda kaldı. Burada hayallerini gerçekleştirmek umuduyla geldi ama şehir ona yalnızlık ve zorluklardan başka bir şey vermedi. Annesinin hastalığı, geçim sıkıntısı ve yaşadığı yalnızlık onu çok hızlı olgunlaştırmıştı. Okulu bırakmak zorunda kaldı, iş aradı, ama her kapı yüzüne kapanmıştı.
Başta temizlik işlerinde, ardından küçük kafelerde çalıştı. Ancak kazancı annesinin ilaçlarını ve ev masraflarını karşılamaya yetmiyordu. Günlerce aç kaldığı, sokakta çaresizce yürüdüğü zamanlar oldu. O dönemde ateşli tanıştığı biri, “kısa süreliğine kolay para kazanabileceğini” söyledi. İlayda başta reddetti, ama çaresizlik ve borçlar onu istemediği bir yola sürükledi.
Geceleri Ümraniye vip escort sokaklarında yürüyordu. İnsanların bakışları, fısıltıları artık onu rahatsız etmiyordu; alışmıştı. Ama her gün içten içe kendine soruyordu: “Ben hâlâ insan mıyım?”
Bir sabah, işten dönerken pazarın köşesinde düşen meyve kasalarını toplamaya çalışan yaşlı bir kadın gördü. İlayda koşup yardım etti. Kadın teşekkür etti ve sıcak bir sesle, “Gel, içeriye, çay içelim,” dedi. Kadının adı Hülya Teyze’ydi. Küçük bir evde yalnız yaşıyor, gönüllü olarak mahalledeki kadınlara destek oluyordu.
O gün İlayda, ilk defa olgun yargılanmadan konuştu, ağladı ve kendini ifade etti. Hülya Teyze ona, “Ne kadar zor olursa olsun, her zaman yeniden başlayabilirsin,” dedi. Bu söz, İlayda’nın içine bir umut ışığı serpti. Ertesi gün, dayanışma merkezine adım attı. Haftalar geçtikçe burada dikiş dikmeyi, temizlik yapmayı ve küçük işlerle kendine güveni yeniden kazanmayı öğrendi.
Bir yanıt yazın